Krótka Historia

     Jak każda parafia tak i nasza ma swoją historię, która sięga XVI wieku. W tym wieku istniał na terenie naszej parafii kościół pod wezwaniem Wszystkich Świętych. Ok roku 1520 parafia została złączona z parafią Złotniki. Później ok 1840 roku, bp Tomaszewski przywrócił parafię w Goliszewie, a kościół w Złotnikach, obecnie nieistniejący, został kościołem filialnym. Obecny kościół zaprojektował znany architekt Franciszek Reinstein. Budynek wzniesiono w latach 1839-1840, przy czym dzieło wsparła znacznym funduszem Tekla z Lanckorońskich Radolińska, wdowa po Piotrze. Kościół konsekrowano w 1840 r, został on wystawiony na miejscu poprzedniego z r. 1750, drewnianego. Jest to kościół murowanym, klasycystyczny, orientowany, otynkowany, restaurowany w r. 1925. Posiada ogrzewanie elektryczne, organy kościelne, własną chłodnię i dzwonnicę z trzema dzwonami.

W naszym parafii obchodzimy odpusty: 4 września św Rozalii, 19 października św Piotra z Alk., 8 grudnia Nipokalane Poczęcie Najświętszej Maryji Panny.

Do naszej parafii należą miejscowości: Goliszew, Garzew, Janków, Ostrówek, Strugi, Złotniki Małe, Kol. Złotniki Małe, Złotniki Wielkie, Żelazków

Nasz Kościół

W naszym kościele znajdują się trzy ołtarze jeden główny i dwa boczne, chcieliśmy je pokrótce wam przedstawić i opisać, jako naszą kulturę i historię.

Pierwszy ołtarz naszego kościoła to ołtarz główny, nad którym widnieje postać NMP Niepokalanej (NMP Immaculata).
     Obraz "NMP Immaculata" wraz z ramą z pochodzi I poł. XIX w. W centralnej części obrazu znajduje się postać stojącej na półkuli Marii, odzianej w czerwoną suknię z narzuconym na ramiona niebieskim płaszczem. Głowa Marii, nakryta opadającą na ramiona brązowo-białą chustą, zwrócona jest ku Jej prawemu ramieniu, nad głową rozciąga się jaśniejąca aureola, w którą wkomponowany jest skrawek otwartego, w prześwicie chmur nieba. Uduchowiona twarz NMP, ze wzrokiem skierowanym w stronę Najwyższego Stwórcy. W rękach Marii siedzące Dzieciątko Jezus, które obejmuje dłońmi Krzyż Święty. Maria swoją lewą, nagą stopą depcze księżyc i wijącego się węża. Niebieską kulę spowijają naręcza róż i lilii symboli czystości. Maria z Dzieciątkiem została przedstawiona na tle obłoków, wśród których z lewej i prawej strony, uskrzydlone główki aniołków (po cztery z każdej strony).
     Obraz osadzony w profilowanej, złoconej ramie z dekorowanymi, motywem kwiatowym narożnikach i perełkowaniami w listwie wewnętrznej.
     Forma malarska, komponowana światłocieniowo. Koloryt utrzymany w pełno-chromatycznej tonacji barw z błękitami, czerwieniami, ugrami i bielą.

Drugi ołtarz boczny - św. Rozali.

Rozalia była pustelnicą, żyła w grocie na Sycylii. Do dnia dzisiejszego jest czczona w świątyni wybudowanej na miejscu jej życia, modlitwy i śmierci.

Według starej opowieści urodziła się na zamku Olivella w pobliżu Pergamo ok. 1130 roku, jako córka księcia Sinibalda, służącego królowi Normanów Rogerowi II. Przed jej urodzeniem matka otrzymała polecenie we śnie, aby nazwała ją Rozalia, będzie bowiem najpiękniejszym kwiatem rodu i wyspy. Miał to być również proroczy symbol: jej życia pokutnego (kolce róży) i niewinności (biel lilii). Kiedy rodzice przynaglali ją do małżeństwa, uciekła z pałacu do groty na pobliską górę i tam zamieszkała jako pustelnica, prowadząc życie pełne pokuty i wyrzeczeń. Na ścianach wyryła napis:

Ja, Rozalia, córka Sinibalda, postanowiłam żyć w tej grocie dla miłości mego Pana, Jezusa Chrystusa.

Poddawała się licznym umartwieniom, żyjąc w ścisłej łączności z Bogiem. Po pewnym czasie zmieniła miejsce pobytu, przenosząc się w okolice Monte Pellegrino pod Palermo. Nie przyzwyczajona do surowego życia zmarła młodo, prawdopodobnie w 1165 lub 1170 r. Podobno po śmierci ukazała się i opowiedziała ludziom o tym, jak przez kilkanaście lat przebywała w grocie, kryjąc się przed światem w maleńkim zagłębieniu skalnym.

W roku 1624 przypadkowo odkryto relikwie św. Rozalii. Odtąd zaczął się jej kult. Podanie głosi, że podczas znalezienia relikwii miała ustać zaraza, która wówczas nękała miasto Palermo i całą okolicę. Dlatego odtąd św. Rozalia jest wzywana jako patronka chroniąca od zarazy. Jej imię wpisał do Martyrologium Rzymskiego surowy papież Urban VIII w 1630 r.

W ikonografii św. Rozalia przedstawiana jest z postacią, która pisze na ścianie jej imię. Atrybutem Świętej są: czaszka, grota, w której mieszkała, wieniec z róż.

Trzeci ołtarz boczny - św Piotra z Alkantary.

Św. Piotr z Alkantary, kapłan ( 1499 – 1562 ).Juan Garavito de Sanabria urodził się w 1499 r. w Alkantarze (Hiszpania), w rodzinie burmistrza. Mając zaledwie 16 lat ukończył studia na uniwersytecie w Salamance i wstąpił do zakonu bernardynów. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1524 roku. Pełniąc urząd gwardiana klasztorów w Bajadoz i Placencji, wyróżniał się ogromną surowością życia. Został wkrótce prowincjałem nad wszystkimi klasztorami franciszkanów bosych w Hiszpanii i Portugalii. Król Jan III wybrał go na swojego spowiednika. Jako przełożony Piotr dążył do przywrócenia w zakonie ducha pierwotnej surowości. Sam żył jak pustelnik: spał cztery godziny na dobę w pozycji siedzącej, przez cały rok chodził boso i zachowywał ustawiczny post. Pozostawał w wielkiej przyjaźni ze św. Teresą z Avili, reformatorką zakonu karmelitańskiego. Tradycja podaje, że po śmierci ukazał się tej świętej i powiedział: „O, szczęśliwa pokuto, która wyjednałaś mi łaskę chwały niebieskiej”. Cierpliwość Piotra z Alkantary stała się przysłowiowa w Hiszpanii. Miał dary mistyczne i czynił cuda ( najsłynniejszy z nich to chodzenie po wodzie ). Był wielkim kaznodzieją, napisał też kilka dzieł duchowych. Ponadto zainicjował zwyczaj umieszczania krzyża podczas misji wśród ludu. Zmarł 18 października 1562 r. Beatyfikował go papież Grzegorz XV w 1627 r., a kanonizował w 1669 r. papież Klemens IX. Świętego przywołuje się podczas złośliwej gorączki. Jest też opiekunem straży nocnej z racji swego ciągłego czuwania.